تنهــــایـی را
ستــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاره ها که نـه!
آسمـــان بـــــــی مــاه خـــوب می فَهمَـــد
هنگامــی که چِشمَـــــک ستـــاره ها را در آغـــــ ــــوش شـب
با حَســــ ــــرَت می نِگَـــرَد
تنهــــایـی را
گـل آفتــــاب گـردان که نـه !
هـــوای بـــــارانـی خــوب می فَهمَــد
هنگامــی که رقـــــــــ ـــــص آفتـــــاب گــردان را
در رنگیــن کمــان چشمــان خورشیـــــــــــــــد می نِگَــــرَد
تنهــــایـی را
شقــــــایــق ها که نـه !
تکـــــ شاخـه گـلِ سُـــرخِ عشــ ـــق خــوب می فَهمَــد
هنگامـی که آغـــــوش ِ دشــت را
بـرای شقــــــــایـق های بــــــــــــی قــرار بــاز می بینَــد
تنهــــایـی را
رودهـــــا که نـه !
لَـبِ خُشکیـــــدهِ ی جویبــــــــــار خــوب می فَهمَنــد
هنگامــی که آب
رودهـــا را پــُـر از بوســــــــ ـــــــــــــ ــــــــ ـــــــه های آبــــدار می کُنَـد
تنهـــایـی را
بـوتــه ی تـــــــوت فرنگـــی ها که نـه !
آخریــــن شاخـه ی گیــــــــلاسِ خانـه مـان خــوب می فَهمَــد
هنگامـی که به جــایِ زینَــت ِظــرف روی میــز
سهــــــــــمِ کلاغ هــای سیــــاه می شَوَد
تنهــــایـی را
پیچَـــــک ها که نـه !
نیلـوفـــــــــرها خــوب می فَهمَنــد
هنگامــی که صدای نَفَـس نَفـَس زدن پیچَـــک ها را
بـرای بـالا و پاییــن رفتــن از دیـــــــ ـــــوار می شِنَوَند
تنهــــایـی را
دل هـــای سنـــگ شـده که نـه !
دل هـــای دلتنـــگ و بــــــی قــرار خــوب می فَهمَنــد
هنگامــی که روزهــــاشـان
به بُلنــــــدای اولیــن روز تابستــانـی
و شـب هــاشـان به بُلنــــــــــــدای اولیــن شــب زمستـــانـی
مــــــــــــــــــــــــــی گُـذرد
تنهــــایـی را
دل هــای کَــر و کـــور که نـه !
دل هـای بینــــا و گــــوش هـای شِنَــــوا خــوب می فَهمنــَــد
هنگامــی که چَشـــم هـاشان
در انتظــــــارِ دیـــدن جـــــاده های رُخ یــار
و گـــــوش هــاشان
منتظــر شنیـدن طنیـنِ صـدای ِآوای احسـاس ِخـوش ِ دوستــت دارم هــاست
تنهــــایـی را
مـــــــــ ـــن که نـه !
مــوهای بُلنــــــــــــــدم خــوب می فَهمَــد
هنگامــی که نــاز و عشـــــوه هایم
در نگـاهِ چشمــان و هِیبـــَت مـَردانـــــه یِ تـــو نـــَوازش نمی شَــوَد
تنهــــایـی را
تـــــ ـــــــو که نـه!
مــــنِ بـــــــــ ـــــــــــــــــــــــــی تـــو خــوب می فَهمَــد
هنگامــی که
رَفـــت
رَفـــت
رَفـــت
صــرف ِ فعــل ِ ماضــی و مُضــارع و اَمــر مَـــــــــ ــــــــــــــن
بـرای آینــده ای نـامعلــــــــــوم خواهــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد بـود
فاطیمـا نـوشت : دل نوشتـه ای از خــودم
نوشتـن را فرامــــــ ــــوش کـرده ام
دستـم دِل به دِل نوشتـن نمی دهــــــــــــــــــــــــــــــد
کلمــات با مــن غریبگــــــــــــی می کننـد
خَفَقــانِ دلتنگــ ـــی
فضـای اتــاق را آلــــــــــوده کـرده اسـت
فـاصلــ ـــ ـــــ ـــــه
راه نفــــس هایم را مســــدود کـرده اسـت
تنهـــ ــایـی
تیــر را یک راسـت به قلبــــــــــــم نشانـه می گیـرد
و تیـر با شــــــدت تمـام به قلبــم برخـــــــــــــــــــــورد می کنـد
و قلبـم تا ابـــــد در کُمـایِ
جُــــــدایـی
محکــوم به زندگــــــــــی کـردن باقــی می مانــد
و مـــ ـــن
زیــر بـــــاران ایـن تنهــــایـی
زیــر هـِق هـِق چشمــانـی که دلتنـــــ ــــگ اند
شانـه به شانـه ی خـــــدایـی که
با مـــن و دنیــــایم قهــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــــر است
بــــی بهـــانه
بـــی تـــو
بـــی غـــــــرور
بـــی عطــر خــوش روزهـــــــایی که گذشـــت
تنهــا با کولـــه بـاری ازخاطــــــــــــرات تلــخ و شیـریـــن گذشتــه
مــرور می کنـم دوستـــــی ها را
قـــدم می زنـم عاشقــــــ ــــــی ها را
می بـــــــویم عطـرِ تــــَن تـو را
می بوســــــــــــــــــــــــــــــــم لــب های آتشیــن تــو را
در آغـــوش می کِشـم لحظــه های دیــــــدار را
و به ســـــوگ می نشینـم
از امــروز
تمـام روزهـا و شب هـای بــــــــــــــدونِ تــو را
بـــی تـو مــــن تنهـــایَم
و دِلـــم به حــال خــودم می ســــوزد
که بـرای شــــ ــادی بهانــه ای باز نمی یابَــد
بـــی تــو از بـود و نبـود خستـــــــــــــــــــه ام
از تکــرار کلافـــه ام
از تَـــداوم دَمــــادَم نَفــس
که هـر دَمَــش بــی حوصلگــــــــــی و بــی خبــری ست خستـــه ام
بـــی تــو مــــانده ام
چگونــه اشــــک هـایم را از مــــــادرم پنهــان کُنـم
که با نگاهــی به عُمــــــق تنهـــایی ام
پِـــــِـــــــــی می بَـرد ؟!
بـــی تــو مــــانده ام
چگونــه فرامـــــ ــــوش کنـم آن صَــدُم های ثانیـــه ای را
که در هــوایِ عطـر آغــــوش ت
زندگـــــــــــــــی کـردم ؟!
نمی دانــم چــرا؟!
گـل های سُــــرخ عشـــق را پَـر پَـر کـردی
و مـرا در دشـت شقـــایق های داغ دار تنهــا گذاشتــــــــــــی
نمی دانــم به تـــاوانِ کُدامیــن گنـــاه ؟!
مـرا محکـــوم به دلتنگـــ ــی کـردی و رفتــــــی
گنـاه مــــن تنهـا
چیـدن همـان سیـب ممنوعــه
از بهشـت لــب های تـــو بود
به راستـی چگونـه فرامـــوش کنـم
روزهــایی که با مـــــوسیقی صـــدای تـو آغـــاز میشـد
و با لحظـه لحظـه نجـــواهای عاشقانـــه ات در گوشــم
می گذشـت و رنـگ آرامـــــش می گرفـت
و با بوســـه ها و عشـــــق بـازی های ت
به شـب می رسیـد و پــایـان می یـافــــت ؟!
نمی دانــم دِل ها
اگر می دانستنــد سَرانجامِشــــان جــــــدایـی ست
بـاز ایـن گونـه عـــــــاشق می شدنـد یا نـه؟!
امـا می دانـــــم
دِل مــن
تا نهـــــایت پَـر پــــــــــــَروازِ تمـام مـرغ عشــق ها
همیـن گونـه
پـــاک و ســـاده و بــــی ریـا
عـــــاشق مـرغ عشــق میشـد و می مـاند
و زیـن پَـس
آشیــانه ی دِل
جز او جــایی بـرای هیـــچ مــرغ عشقـــــــــــــــی نخواهـــد داشــت
بـدون تــا
و بـرای همیشــــ ــــه
فاطیمـا نـوشت : دل نوشتـه ای از خــودم
